Op het verleden

Aznavour, le regard de Charles, de blik van Charles Aznavour is een prachtige film die is samengesteld uit het materiaal dat de beroemde Franse zanger zelf heeft geschoten tijdens zijn leven. Vanaf het begin van zijn carrière heeft hij altijd gefilmd en zo zijn eigen leven vastgelegd.

Onder die beelden is een stem gezet die vanuit het perspectief van Aznavour over zijn leven vertelt. Soms hoor je een lied van Aznavour. Slechts af en toe zijn er beelden toegevoegd die hij niet zelf heeft geschoten, waardoor de kleine intrigerende man even in beeld komt.

Die stem eronder is zo nu en dan wat al te filosofisch, zoals bij de overpeinzingen over zien en gezien worden. Dat levert uitspraken op als je film donc je suis, ik film dus ik ben. Maar ik had geen zin om me daar aan te ergeren. Ik wilde me laten meeslepen door de nostalgische beelden en de melancholieke muziek van Aznavour.

Dat was niet moeilijk. Bijna al zijn liedjes gaan over de verloren tijd, zoals Yesterday when I was Young, of La Bohème. Tegelijkertijd zie je die verloren tijd aan je voorbij trekken door de beelden van Parijs, van de Côte d’Azur en van zijn vele reizen, naar Macao, Armenië, Rusland ga zo maar door. Die combinatie werkt perfect. De film is vaak in zwart-wit, of in groezelige kleuren. En juist die uit de hand gefilmde en niet altijd even scherpe beelden versterken het nostalgische sentiment.

Ze gaan over een tijd die er niet meer is. En dat is tragisch. Voor een deel was dat mijn eigen tijd. De jaren 70. De tijd dat ik samen met mijn ouders en mijn broers op vakantie ging in ons busje, en mijn vader, die leraar Frans is, chansons draaide, ook die van Aznavour natuurlijk. En door de film voelde ik de heimwee naar de jaren van mijn onbezorgde jeugd in een onbezorgde wereld.

Onwillekeurig moest ik denken aan de film Midnight in Paris van Woody Allen. De hoofdrolspeler is schrijver en helemaal weg van de jaren 20. Hij ontdekt dat hij naar die tijd kan reizen door om 12 uur ’s nachts in een oude auto te stappen die hem naar het Parijs van de jaren 20 brengt. Hij ontmoet daar alle grote kunstenaars, zoals Ernest Hemingway, Gertrude Stein, Luis Buñuel.

En hij wordt er verliefd. Elke avond gaat hij weer naar die tijd terug om zijn geliefde te ontmoeten. Hij zwerft met haar door Parijs. Plots komt er een koets voorrijden. Ze stappen in en worden samen naar het fin de siècle gebracht. Zij is in alle staten, dat is namelijk haar favoriete tijd. Voor haar zijn de jaren 20 maar gewoontjes. Ze wil blijven. Maar hij wil weer terug naar de jaren 20.

En dat is waarschijnlijk het ware tragische van die voorbije tijd. Je ervaart niet alleen dat die nooit meer terugkomt, maar vooral ook dat je alleen in staat bent om werkelijk te genieten van momenten die al voorbij zijn. Het is ongelooflijk moeilijk om het nu te waarderen en de schoonheid in je eigen tijd te zien zoals je die in het verleden ziet. Daarin ben ik maar een enkele keer geslaagd. Misschien lukt het eigenlijk alleen als je verliefd bent.

Frank Meester is buitengewoon afdelingshoofd van BURO FLUDO.
Hij bedenkt manieren om met behulp van de filosofie
het leven iets minder ellendig te maken.

Elke week versgetypte levenstips ontvangen?
Schrijf je dan in voor de nieuwsbrief



Wil je meer BURO FLUDO?
Misschien is een cursus dan iets voor jou!

Nieuw: De BURO FLUDO kadobon!

Wist je dat je nu ook een proefles kunt doen? Je kunt je aanmelden op de cursussenpagina

Opvoedboeken

Samen met Stine Jensen schreef ik twee opvoedboeken. Één voor ouders: De opvoeders. wat de filosofie de schipperende ouder kan leren en één voor kinderen: Hoe voed ik mijn ouders op? Een boek vol tips waarmee kinderen hun onopgevoede ouders een beetje kunnen helpen. Je vindt de boeken op de leuke dingen-pagina.

Vraag het Frank

Heb je een filosofische vraag? Dan kun je die aan mij stellen. Stuur me een berichtje via de contactpagina. Wie weet behandel ik je vraag in een van mijn vlogs.